Γεννήθηκα τον Αύγουστο του 1979 στην Αθήνα.
Έμαθα να μιλάω στις γλώσσες που μου δίδαξαν.
Ύστερα να επαναλαμβάνω ό,τι έμαθα.
Χωρίς δυνατότητα διαφυγής.
Εν το μεταξύ σπούδασα θέατρο και χορό. Από τότε κυρίως με solo performances art ξεκίνησα μια μοναχική διαδρομή αναζήτησης θεατρικής γλώσσας.

Στη φαντασιακή πραγματικότητα των δρώμενων και κειμένων μου οι λέξεις από τις γλώσσες που διδάχτηκα εκφέρονται ακέραιες,
πολλές φορές αποκομμένες από το σύνολο, ως σχόλιο αλλά κυρίως ως αυτοκριτική.
Χρησιμοποιούνται σαν “γροθιά”,  όπως επέστρεφαν σε μένα έπειτα από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια για συνεννόηση, “γροθοκοπώντας”.

Στα έργα μου κυριαρχεί σκόπιμα η αινιγματική γοητεία των αταξινόμητων φράσεων.
Επιδιώκω τη νοηματική ασάφεια, υπογραμμίζοντας με κυνισμό το παράλογο της ύπαρξης .
Ο λόγος λειτουργεί ως κραυγή αγωνίας για την κατάπτωση στο εφήμερο του είναι.
Έννοιες, ιδέες και αξίες δεν συνεργάζονται επειδή οι αλήθειες είναι όσες και οι φόβοι μας•
κι αυτό σηκώνει μεγάλη συζήτηση…

Οι άνθρωποι δε λεμέ την αλήθεια, αντιθέτως προσφέρουμε απλόχερα τον αληθινό εαυτό μας παρά μονο σε ό,τι κάνουμε.
Δεν αποτελώ εξαίρεση.

‘ ‘ Κι έπειτα είναι κι εκείνα τα φωτεινά διαστήματα, με τους πολύχρωμους κήπους, της άνοιξης του μυαλού μου ‘ ‘

Βουβοί μάρτυρες τα χειρόγραφα μου, τα προπαρασκευαστικά έργα
πριν το έργο,
όλα στο εργαστήρι μου,
όπου η αγάπη μου για τη ζωή
και τον άνθρωπο μεταφράζονται
σε πράξεις αυτοπροσφοράς
με κόπο απαλλαγμένες
από ιδεολογήματα,
λεκτικά παραληρήματα
και το υπερφίαλο εγώ.

Με εκτίμηση
Σοφία Σταυρακάκη